Św. Leopold Mandić urodził się w 1866r. w Herceg Novi (dzisiejsza Czarnogóra). Był ostatnim, dwunastym dzieckiem chorwackiego małżeństwa Dragicy Carević i Petara Antun Mandića, właściciela małej rybackiej floty na Adriatyku. Gdy rodzina straciła większość majątku, Leopold dorastał w ubóstwie. Od dziecka odczuwał problemy zdrowotne. Nie rozwijał się poprawnie, miał problemy z wymową i był fizycznie zdeformowany. W wieku 16 lat wstąpił do kapucyńskiego seminarium w Udine. W 1888r. złożył śluby wieczyste w zakonie kapucynów, a w 1890 r. w Wenecji został wyświęcony na kapłana. W wieku 21 lat usłyszał głos Boga, który wzywał go do modlitwy i zaangażowania w dziele zjednoczenia Kościoła Katolickiego z Cerkwią Prawosławną. Posłuszny temu głosowi, pragnął zostać misjonarzem na Wschodzie, aby doprowadzić odłączonych Braci Wschodnich do jedności katolickiej. Problemy fizyczne (miał 135 cm. wzrostu) i zdrowotne (trudności w chodzeniu, jąkanie się, artretyzm, słaby wzrok) sprawiły, że nie uzyskał zgody na wyjazd od swoich przełożonych zakonnych. Przyjął to w duchu posłuszeństwa, składając wewnętrzna ofiarę na rzecz jedności chrześcijan. Ten „miniaturowy Kapucyn” (tak o nim mówiono, ze względu na niewielki wzrost), pragnący jedności między Kościołami, został Apostołem jedności poprzez posługę w sakramencie pokuty i pojednania. Od 1906r. aż do swojej śmierci przebywał z pewnymi przerwami w klasztorze św. Krzyża w Padwie, gdzie w malutkiej celi 2 metry na 3 spowiadał po kilkanaście godzin dziennie. Przychodzili do niego wielcy i mali tego świata, prości i intelektualiści, szukając rady i pojednania z Bogiem. Bóg obdarzył św. Leopolda niezwykłym darem czytania w ludzkich duszach. Nie potrzebował wielu słów. W nauce podczas spowiedzi ograniczał się do kilku wskazań, takich pigułek mądrości, które z niezwykłą mocą trafiały do serc penitentów. Słynął ze swojej łagodności. Niektórzy zarzucali mu nawet zbytnią pobłażliwość względem penitentów. Nie umiał jednak inaczej, powołując się w tym na wielką miłość Chrystusa do każdego człowieka. 30 lipca 1942r. upadł podczas przygotowania do Mszy Świętej. Został przeniesiony do celi zakonnej i tego samego dnia umarł. Podczas II Wojny Światowej, 14 maja 1944r., klasztor kapucynów został zburzony na skutek nalotów na Padwę. Ocalała jedynie cela – konfesjonał św. Leopolda. On sam przepowiedział to wydarzenie: „Również i ten kościół i klasztor zostaną trafione, lecz nie ta cela. W niej bowiem okazał Bóg duszom ludzkim tak wiele miłosierdzia, że pozostanie nietknięta, jako widomy znak Jego dobroci.” Jego doczesne szczątki znajdują się w kościele kapucynów w Padwie. 2 maja 1976r. papież Paweł VI ogłosił go Błogosławionym, a 16 października 1983r. papież Jan Paweł II Świętym Kościoła Powszechnego. Św. Jan Paweł II nazwał go „Apostołem sakramentu pojednania”, ustanawiając go patronem spowiedników i spowiadających się. Liturgiczne wspomnienie św. Leopolda Mandicia przypada 12 maja.